VB25, Performance 1996, videostill, Van AbbemuseumVanessa Beecroft woont en werkt afwisselend in New York en Milaan. Haar werk bestaat uit langdurende performances waarin een aantal, meestal identiek geklede, vrouwen optreedt. Hun kleding is dikwijls schaars en ondergoedachtig. Soms treden ze (half)naakt op. De performers zijn tussen de bezoekers aanwezig maar hebben daar geen contact mee. Ze houden het midden tussen werkelijke mensen en zielloze reclamepopppen. Ze tonen geen persoonlijkheid, maar voldoen wel aan een stereotype ideaalbeeld. Beecrofts performances werken desoriënterend . Ze wortelen in het alledaagse, maar zijn vervreemdend door de context waarin de figuren optreden. Beecroft stelt het verschil in gedrag tussen individu en massa aan de kaak: waarin verschillen mensen van elkaar, zeker met de huidige modetrends. Haar performances (en de video’s en foto’s daarvan) worden bevolkt door hetzelfde type vrouwen met dezelfde kleren en pruiken en met dezelfde lichaamsbouw. Beecroft speelt met de begrippen kunstmatigheid en werkelijkheid. De invloed van mode en film is duidelijk aanwijsbaar in het werk van Beecroft.
"Haar ensembles van meisjes doen soms denken Pippi Langkous, dan weer aan de koel geeceneerde foto's van Helmut Newton, modeshows en theater. Er worden echter nauwelijks aanwijzingen gegeven die duidelijk maken welke associaties het meest overeenkomen met de bedoeling van Beecroft. Bovendien zijn de meisjes meestal identiek gekleed en opgemaakt, en lijkt hun individualiteit verloren te zijn gegaan. Soms maken ze een kwetsbare indruk, dan weer zijn ze respect afdwingend sterk. De sfeer is doortrokken van de spanning tussen het doorbreken van taboes en klassieke schoonheidsidealen, tussen erotische opwinding en de charme van naakte etalagepoppen. De modellen en het publiek tonen nauwelijks emotie en daarom blijft het geheel onduidelijk wat er zich in hun verbeelding afspeelt. Er wordt geen commentaar gegeven. Iedereen heeft een voorstelling, een gevoel en iedereen houdt dat voor zichzelf" (bron: Art at the Turn of the Millennium, Taschen 1999).
Vanessa Beecroft baarde opzien met enkele performances in een Londense galerie. In het werk "VB 43", dat in mei 2000 te zien was bij de opening van de Gagosian Gallery, stonden roodharige naakte vrouwen in de verte te staren.
"Haar ensembles van meisjes doen soms denken Pippi Langkous, dan weer aan de koel geeceneerde foto's van Helmut Newton, modeshows en theater. Er worden echter nauwelijks aanwijzingen gegeven die duidelijk maken welke associaties het meest overeenkomen met de bedoeling van Beecroft. Bovendien zijn de meisjes meestal identiek gekleed en opgemaakt, en lijkt hun individualiteit verloren te zijn gegaan. Soms maken ze een kwetsbare indruk, dan weer zijn ze respect afdwingend sterk. De sfeer is doortrokken van de spanning tussen het doorbreken van taboes en klassieke schoonheidsidealen, tussen erotische opwinding en de charme van naakte etalagepoppen. De modellen en het publiek tonen nauwelijks emotie en daarom blijft het geheel onduidelijk wat er zich in hun verbeelding afspeelt. Er wordt geen commentaar gegeven. Iedereen heeft een voorstelling, een gevoel en iedereen houdt dat voor zichzelf" (bron: Art at the Turn of the Millennium, Taschen 1999).
Vanessa Beecroft baarde opzien met enkele performances in een Londense galerie. In het werk "VB 43", dat in mei 2000 te zien was bij de opening van de Gagosian Gallery, stonden roodharige naakte vrouwen in de verte te staren.
VB43, Gagosian Gallery 2000
